Een hard begin is…

Het is eigenlijk altijd als zo geweest, van kinds af aan…..in de avond naar bed gaan om te gaan slapen is zolang ik me kan herinneren al een ‘ramp’ voor mij! Zodra het 20.00 uur journaal werd afgesloten met het gebruikelijke ‘goedenavond’ hield ik mijn adem gespannen in! Want niet veel later kreeg ik van mijn moeder te horen dat het tijd was om naar bed te gaan en mochten mijn oudere broer en zus nog wél de rest van de tv-avond mee beleven. Het wakker in de ochtend was een heel ander verhaal…..nooit een probleem geweest voor me, fris en vrolijk startte ik altijd aan de dag en van dat slapen was ik weer even af…..!

Hoe anders is het nu allemaal…..! Niet zozeer het in de avond het bed opzoeken. Nog steeds wordt het tijdstip van naar bed gaan door mij geregeld onverantwoord vaak voor me uitgeschoven en het gezamenlijke kopje koffie met medebewoners en begeleiding is een extra reden op tijd gewassen en geschoren te zijn! Maar de hulp die ik als bewoner daar sinds kort van de begeleiding (en Kempenhaeghe) als instantie krijg, zie ik eerlijk gezegd liever gáán dan komen! Ik kijk daarbij wel degelijk naar alle standpunten die van belang zijn geweest. Want uiteraard ligt er wel een opvatting of gedachte aan ten grondslag!

Als basis voor een weksysteem geldt de opvatting dat het voor bewoners goed, in ieder geval beter is om medicatie op steeds eenzelfde tijdstip in te nemen. Medisch zou dat een positieve invloed hebben. Ik ben geen arts, dus een echte mening daarover kan ik niet geven anders dan dat het heel logisch op mij overkomt. In eerste instantie kon ik niet echt begrijpen wat het nou uitmaakte of medicatie om 08.00u of 09.00u in de ochtend zou worden ingenomen, maar een medische toelichting daarop maakte veel duidelijk. En ook het niet meer hoeven uitzetten van de eigen medicatie scheelt tijd en moeite, kan ik wel zeggen. Maar ook met dit alles in gedachten blijf ik vinden dat goed nagedacht moet worden over hoe bewoners in de praktijk herinnerd worden aan de medicatie door een apparaat. Nu hebben we het over een intens hard en vervelend geluid dat ineens de nachtelijke stilte doorboort en die alleen maar stil te krijgen is als je er als bewoner uitspringt, er naartoe rent en het persoonlijk het zwijgen oplegt…..! Niet echt iets om fijn mee aan de dag te beginnen, óók al omdat we het hebben over een alarm dat in het ene appartement af gaat en het in andere woningen hoorbaar is. Teveel van ’t goede, zou ik zo zeggen. Nog véél liever word ik in de ochtend door een begeleider gewekt die nog nooit van het begrip ‘uitslapen’ heeft gehoord, duidelijk zelf al vol energie ‘in de dag staat’ en de deurbel en een luid stemgeluid doen de rest. Maar álles beter dan wat er nu uitgedacht is….daar had wel wat langer over nagedacht mogen worden….!

Zwijgen is goud….?

Als geen ander weet ik dat communicatie tussen een bewoner en de begeleiding van groot belang is. Moeilijk is alleen dat dit met de één wat makkelijker en fijner verloopt dan de ander. En nóg lastiger is het als er duidelijkheid moet komen met een persoon die je niet kunt zien en zelfs helemaal niet kent….! Er zijn nu voor mij wel wat voorbeelden te bedenken! Deze week was een week van vervelende misverstanden! Ik vertel maar eens waar het misging.

Een van de problemen die samengaan met epileptische aanvallen is dat ik minstens één nacht absoluut niet kan slapen! Ik kan doen wat ik wil, alle trucjes die bedacht zijn erop losgelaten….de slaap wil maar niet komen. En het wordt een nacht van woelen en draaien, lezen, tv kijken. Maar uiteindelijk óók van het inschakelen van de slaapdienst, zij kunnen mij immers een tablet geven die mij helpt de ogen te sluiten, zo leert de ervaring. Maar het bereiken van de slaapdienst gaat altijd via de nachtdienst, die tijdens de nachten kunnen horen of en wanneer een slaapdienst opgeroepen moet worden. En juist dáár ging het vorige week behoorlijk mis. Omdat mij rond 01.30u wel duidelijk was dat ik het slapen uit mezelf wel kon vergeten, ben ik vanaf dat moment gaan roepen naar de nachtdienst met het verzoek de slaapdienst te laten verschijnen met een tablet. Het duurde vrij lang eer ik een reactie ontving van degene aan het systeem, maar het advies was daarna kort en bondig: ga maar wat lezen…..! Een aanmoediging die ongetwijfeld goed bedoeld was, maar op dat moment totaal geen waarde had: lezen ging op een nacht als dit niks helpen, zo wist ik wel zeker! Blijven roepen om hulp haalde niks uit en het werd een nacht van voor de tv zitten, op de gang kijken of daar misschien nog iemand aan te treffen was en proberen te ontspannen op bed.

Pas in de ochtend werd me duidelijk waar het verkeerd was gegaan! De nachtdienst had mij al eerder in de nacht op korzelige toon laten weten dat de slaapdienst al twee keer bij me was geweest en ik nu eindelijk maar eens moest gaan slapen! Vervelend was echter dat deze begeleider naar mijn overbuurman gestuurd was. En zo gebeurde het dat hij twee keer zonder reden gewekt was en ik niet begreep waarom aan mijn deur niemand verscheen! Een schoolvoorbeeld van miscommunicatie tussen beide partijen!

Helemaal onschuldig wat dit betreft ben ik nou ook weer niet, want na aankondiging dat ik na het eten even een rondje op de scootmobiel ging doen, belandde ik uiteindelijk bij een vriendin van me wiens garagedeur ik eerder die dag beschadigd had. Voor haar was ik toen ook nog eens een luisterend oor, want er zaten haar wat privézaken behoorlijk dwars. Gevolg was dat ik pas uren later thuiskwam en de begeleiding op het punt stond het ziekenhuis te bellen en te rapporteren van mijn verdwijning. Geconfronteerd met een terecht zeer boze en geschrokken begeleider was de conclusie duidelijk: wat is goede communicatie belangrijk en hoe fout kan het gaan als het ontbreekt….!