Ongenoegen, dus genoeg….!

Als er één ding is die ik zou moeten benoemen als doel van begeleid wonen die ik zonder meer heb ondervonden, is het wel het ervaren van stabiliteit in het (dagelijks) leven. Dat zal leiden tot rust in het hoofd en wellicht minder aanvallen als uiteindelijk effect. Winst voor alle betrokken partijen zal het zijn. Ik heb het, zoals gezegd, bij mezelf wel vast kunnen stellen en ook bij medebewoners die al van jongs af aan onderdak hebben bij Kempenhaeghe is een laatste aanval daadwerkelijk alweer lang geleden. Stabiliteit …..iets wat niet onderschat moet worden!

En bovendien….het is iets dat zich op heel veel gebieden in het dagelijks leven kan voordoen, weet ik inmiddels! De dagelijkse kopjes koffie momenten samen met begeleiding zijn er een voorbeeld van. En ook het in groepsverband eten laat zich gelden als een gewoonte die niet meer weg te denken is. Dit is in combinatie met de dagelijkse werkzaamheden buitenshuis op vaste werkplekken zorgt voor stabiliteit en meer rust in het hoofd. Er is desalniettemin in de loop van de tijd voor mij héél duidelijk geworden dat ook de begeleiding wel degelijk veel invloed heeft op hoe stabiel het dagelijks leven er voorstaat. De vraag is dan hoe vaak en hoeveel het voorkomt dat een begeleider afscheid neemt van de woonplek of dat er een nieuwe begeleider wordt aangesteld. Het is iets waar ik in de eerste jaren dat ik begeleid woon niet echt veel mee te maken heb gehad; het kwam weleens voor dat een begeleider met pensioen ging, maar niet zó vaak dat het invloed had op mijn gevoel van stabiliteit. In het ergste geval ging het om iemand met wie er een bepaalde klik was en dan is afscheid nemen uiteraard al helemaal nooit leuk.

Maar inmiddels moet ik zeggen dat het aantal gevallen van begeleiders die afzwaaien de laatste tijd opvallend veel is toegenomen! Om uiteenlopende redenen kwamen begeleiders de afgelopen maanden tot de conclusie dat woonbegeleiding bij ons niet hun (werk)plaats was. Snel achter elkaar leidde dat tot afscheid nemen en even onvoorspelbaar: het kennismaken met opvolgers waarbij nog maar moet worden afgewacht of alles van beide kanten goed voelt. Een creatieve ingeving van de begeleiding was vervolgens het organiseren van een zogenoemde Vacature dag aan ons woonadres. Iedereen die de uitnodiging aan de voordeur dat er toegang was voor degene die interesse had in de functie van woonbegeleider goed voor klinken, kon binnenlopen. Tot verbazing en ook wel teleurstelling van de Emmastraat bleef respons uit en verscheen er niemand voor een kennismaking. Het leidt allemaal tot (te) veel inbreuk op de gevoelens van gewoonte, structuur en zekerheid. Daarbij is niemand aan te wijzen die zich dat mag of moet aantrekken, uiteraard niet. Het is eerder een compliment aan Kempenhaeghe dat deze gevoelens zo ervaren worden; ze zijn er altijd geweest en op waarde geschat door bewoners.

Met andere woorden…..

Voor iemand die, weliswaar met enige moeite, maar toch met de nodige ambities, een hbo-opleiding wist af te ronden zijn het wellicht vreemde woorden….  Maar opnieuw moet ik vaststellen dat mijn woorden en opvattingen met betrekking tot het begeleid wonen redelijk achterhaald zijn! Jarenlang heb ik me behoorlijk verzet tegen het vooruitzicht om begeleid te gaan wonen. Dit met de verwachting dat daarmee al mijn inspraak in het dagelijkse leven weg zou zijn en me zelfs nog verteld zou gaan worden wanneer het bedtijd was! Overtuigd van het feit dat ik mijn eigen boontjes wel zou kunnen doppen, was het onderwerp ‘Kempenhaeghe’ voor mij dus niet bespreekbaar! Achteraf ‘gelukkig’ is in de loop van de tijd de klachten van epilepsie zó toegenomen dat er uiteindelijk géén andere optie overbleef dan tóch contact opnemen. En zo zijn er inmiddels bijna tien jaar verstreken waarin gebleken is dat het met mijn pessimistische verwachtingen allemaal ruimschoots meevalt. Wel degelijk wordt je door de begeleiding betrokken bij alle beslissingen die er genomen (moeten) worden. En als het gaat om onderwerpen als ‘bedtijd’ blijft de inbreng van de begeleiding tot het geven van een dringend advies. En zo was daar de eerste totáál verkeerde inschatting….

Vervolgens zat ik er na een aantal jaar opnieuw compleet náást bij het begin van de fase ‘Asten’. De verhuizing naar dit dorp waar ik nog nooit eerder geweest was, zou waarschijnlijk volkomen ten koste van het groepsproces gaan, zo nam ik aan. Ieder zou ongetwijfeld ‘zijn eigen weg gaan’ in een eigen appartement en het onderlinge contact zou daardoor volkomen verwateren. Een bang vermoeden dat ik al een aantal keer uitgesproken had naar de begeleiding, al op het oude adres. De tijd heeft geleerd dat ik me véél te vroeg véél te veel zorgen heb gemaakt! Inmiddels zijn de momenten van gezamenlijk koffiedrinken met de groep, een dagelijks terugkerend moment van bijpraten en is ook het samen eten ‘vertrouwde kost’. Het onderlinge contact is op geen enkel gebied beperkt! En eventuele onderwerpen van verbetering kunnen zeer geregeld besproken worden in het zogenaamde ‘Huiskamer-overleg’.

En dan waren er de afgelopen tijd de feestdagen! En die hebben ervoor gezorgd dat ik mijn gedachten wederom behoorlijk heb ‘moeten’ bijschaven. Ik kon de afgelopen tijd niet anders dan grote waardering hebben voor de inzet die de begeleiding liet zien om er voor de groep een fijne tijd van te maken en dat dan ook nog eens samen met een zichtbaar plezier er voor de bewoners te zijn. In sociaal opzicht was er de vrijheid voor iedereen om te gaan waar hij wilde. En degene die thuisbleef werd omgeven met eten, drinken en gezelligheid. En op die manier was er geen moment het gevoel dat er iets ontbrak!

Dus opnieuw een prettige verrassing en een wijze les voor me: eerst maar eens de ervaring aangaan en dan kom ik waarschijnlijk wel tot andere woorden.